عرفان ناب (۲۲)

عرفان ناب (۲۲)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

دعوت و اجابت

خداوند سبحان به آدمی می‌فرماید:

یَابنَ آدَمَ!
۱. اُذکُرُونی أَستَجِب لَکُم.
٢. اُدعُونی بِلاغَفلَةٍ، أَستَجِب لَکُمَ بِلامُهلَةٍ.
۳. اُدعُونی بِالقُلُوبِ الخالیَةِ، أَستَجِب لَکُم بِالدَّرَجاتِ العالیَةِ.
۴. اُدعُونی بِالِإخلاصِ وَالتَّقوى، أَستَجِب لَکُم بِالجَنَّةِ المَأوى.
۵. اُدعُونی بِالخَوفِ وَ الرَّجاءِ، أَجعَل لَکُم مِن کُلِّ أَمرٍ فَرَجاً و مَخرَجاً.
۶. اُدعَونی بِالأَسماءِ العُلیا، أَستَجِب لَکُم بِبُلُوغِ المَطالِبِ الأَسناءِ.
۷. اُدعُونی فی دارِ الخَرابِ وَالفَناءِ، أَستَجِب لَکُم فی دارِ الثَّوابِ وُالبَقاءِ. ۱

ای فرزندان آدم!
۱. مرا یاد کنید، تا پاسختان گویم.
۲. مرا، بدون غفلت، بخوانید تا دعایتان را، بدون تأخیر و مهلت، اجابت کنم.
۳. مرا با قلب‌های خالی (از شرک و آلودگی) بخوانید، تا شما را با درجات و مقام‌های عالی اجابت کنم.
۴. مرا از سر اخلاص و تقوا بخوانید، تا به بهشت جاودان پاسختان گویم.
۵. مرا با بیم و امید بخوانید، تا در همه امور برایتان توفیق و گشایش قرار دهم.
۶. مرا با نام‌های بلندمرتبه‌ام بخوانید، تا شمایان را با وصول به خواسته‌های ارجمند پاسخ گویم.
۷. مرا در این وادی خراب و فناپذیر بخوانید، تا شما را در سرای پاداش و جاویدِ آخرت پاسخ گویم.

نیاز حتمی انسان

از نیازهای حتمی ما آدمیان، بلکه لازم‌ترین و عالی‌ترین نیازمان، «نیایش» است؛ مناجات با خداوند، پیوند با پروردگار، گشودن گرهٔ دل و افشای رازهای نهان و ابراز نیاز در برابر آن مولای بنده نواز، افکندن خویشتن در دامان پر مهر آفریدگار مهربان‌تر از مادر، نجوای محرمانه با آن وجود رازدار و رازدان، تضرّع خاشعانه و طلب خاضعانهٔ حوائج خویش از آن ذات اقدس... و آن‌گاه از لطف بی‌انتهای او بهره‌مند شدن و از جذبه‌های پرفیض و خلسه‌آور و سبکبارکنندهٔ لقای محبوب، سرشار گشتن و جامی از شهد حیاتبخش وصال یار نوشیدن، و پر و بال جان را از آلودگی‌ها و غبارها تکاندن، و جان‌آسوده و سبکبال، بال در بال ملائک، از تنگنای خاکستان جهان مادّی، پرکشیدن و بی‌کرانه‌ها را در نوردیدن... و به سرمنزل مقصود رسیدن!

«مرغ روح، در حال نیایش، از تنگنای قفس تن رها گشته؛ پر و بالی در بی‌نهایت می‌گشاید. اگر این پرواز، صحیح بوده باشد، دیگر برای روح، برگشتن و محبوس شدن در همین قفس خاکی، امکان پذیر نخواهد بود؛ زیرا پس از چنین پروازی، کالبد خاکی او همچون رصدگاهی است که به سوی بی‌نهایت نصب شده و دیده از نظاره به آن بی‌نهایت نخواهد پوشید.» ۲

دعا و نیایش و مناجات، شکل‌های گوناگون دارد؛ هم از راز و نیاز عاشق و عابد، سخن می‌رود، هم از ناز و عطای معشوق و معبود. در نیایش، انس و محبت و خوف و خشیت، درهم می‌آمیزند؛ هم نیازهای معیشتی و زندگانی این‌جهانی خواسته می‌شود، هم مطلوب‌های آرمانی و آن‌جهانی؛ هم معرفت پروردگار تحصیل می‌‌شود، هم کرامت انسانی فراهم می‌آید.
البته، در بخش خواسته‌ها، نباید توقع داشت که هر چه ما از خداوند طلب می‌کنیم، به همان صورت و بی‌ کم و کاست و کاملا مطابق دلخواه ما، عطایمان فرماید؛ بلکه وظیفهٔ ما دعا و تضرّع و نیایش است و امّا اختیار عطا و اندازه و چگونگی آن، به دست خداوند است.
او مصلحت ما را بهتر می‌داند. شاید برخی از خواسته‌های ما، (به واقع) به زیانمان باشد و یا اکنون زمان و زمینهٔ برآورده‌شدنشان نرسیده و فراهم نشده باشد، امّا آنچه حتمی است، این است که اگر دعا و نیایش ما، از سر اخلاص و معرفت باشد، قطعاً نتیجه می‌دهد؛ چه دعا برای نیازهای مادی و چه معنوی.

گفت آن الله تو، لبیک ماست
و آن نیاز و درد و سوزت، پیک ماست
حیله‌ها و چاره‌جویی‌های تو
جذب ما بود و گشاد این پای تو
ترس و عشق تو، کمند لطف ماست
زیر هر یاربّ تو، لبیک‌هاست

و نیز پاره‌ای دعاهایمان که در این جهان به اجابت نمی‌رسد، خداوند حکیم آن‌ها را برای آخرتمان ذخیره می‌کند و در آن جهان به گونه‌ای بهتر، عطایمان می‌فرماید.
ان‌شاءالله.

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که خواجه خود روش بنده‌پروری داند

۲۱ آبان ۱۴۰۱

۱. کلمةالله، صفحه ۴۷۷.
۲. استاد محمدتقی جعفری / نیایش حسین(ع) در صحرای عرفات / ص ۹.

🌍 zil.ink/mazaheriesfahani