عرفان ناب (۲۴)

عرفان ناب (۲۴)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

بهای بهشت

خداوند سبحان به آدمی می‌فرماید:

یَابنَ آدَمَ!
۱. لایَدخُلُ جَنَّتی إِلّا مَن تَواضَعَ لِعَظَمَتی.
۲. وَ قَطَعَ نّهارَهُ بِذِکری.
٣. وَ کَفَّ عَنِ الشَّهَواتِ مِن أَجلی.
۴. وَ یُواخِی الغَریبَ.
۵. وَ یُواسِی الفَقیرَ.
۶. وَ یَرحَمُ المُصابَ.
۷. وَ یُکرِمُ الیَتیمَ وَ یَکُونُ لَهُ کَالأَبِ الرَّحیمِ.
۸. وَلِلأَرامِلِ کَالزَّوجِ الشَّفیقِ.
۹. فَمَن کانَ هذِه صِفَتُهُ، یَکُونُ إِن دَعانی لَبَّیتُهُ.
۱۰. وَ إِن سأَلَنی أَعطَیتُهُ. ۱

ای فرزند آدم!
۱. به بهشتم راه نمی‌یابد، مگر کسی که برای عظمتم فروتنی ورزد.
۲. و روز و روزگارش را به یادم بگذراند.
۳. و خویشتن را، به خاطر من، از شهوات باز دارد.
۴. و با مردمان غریب، برادری کند.
۵. و با مردمان فقیر، مواسات و ایثار نماید.
۶. و به بینوایان مصیبت‌زده، رحمت آرد.
۷. و یتیم (و بی‌سرپرست) را اکرام و احترام نماید و برای او چونان پدری مهربان باشد.
۸. و برای بیوه‌زنان، همانند همسری دلسوز و مهرورز باشد.
۹. پس، هرکس که اوصاف و رفتارش چنین باشد، اگر مرا بخواند، به ندایش لبیک و پاسخ می‌گویم.
۱۰. و اگر از من درخواست کند، عطایش می‌کنم.

لطف مهربانانه

از الطاف حکیمانهٔ خداوند سبحان به آدمیان، آن است که شوق وصول به سعادت را در نهاد آنان برمی‌انگیزد و سپس راه وصول به حیات خجسته را به آنان می‌نمایاند و آن‌گاه، در طول مسیر، راهنمایی‌شان می‌کند و در تنگناها و گذرگاه‌های خطیر، دستگیری و یاریشان می‌نماید. و سرانجام، به سرمنزل مقصود و جایگاه موعودشان می‌رساند.

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بَرِ دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم! ۲

کُرنشی صادقانه در پیشگاه معبود و پیوندی ماندگار با آن محبوب و انس همیشگی با یاد و نام او و باز داشتن خویشتن از خواهش‌های ناروا، برای جلب رضای خدای سبحان، و سپس شفقت‌ورزیدن با خلق خدا، باریابی به بارگاه کبریایی پروردگار را ثمر می‌دهد و آن‌گاه است که لطف بی‌کران الاهی، آبشارگونه، بر سر و جان انسان فرو می‌بارد و آدمی به هدف نهایی و کمال مطلوب نائل می‌آید.

دست از طلب ندارم تا کام دل برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید ۳

۱ آذر ۱۴۰۱

۱. کلمةالله، صفحه ۴۶۵.
۲. مولانا جلال الدین محمد بلخی.
۳. غزلیات حافظ / غزل ۲۳۳.

🌍 zil.ink/mazaheriesfahani