عرفان ناب (۲۶)

عرفان ناب (۲۶)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

عاقبت اندیشی

خداوند سبحان به آدمیان می‌فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!
١. لَمّا رَزَقْتُکُمُ اللِّسانَ وَ أَطْلَقْتُ لَکُمُ الأَوْصَالَ وَ رَزَقْتُکُمُ الْأَمْوالَ، جَعَلْتُمُ الْأَوْصَالَ کُلَّها عَوْناً عَلَى الْمَعاصی؛ کَأَنَّکُمْ بی تَغْتَرُّونَ وَ بِعُقُوبَتی تَتَلاعَبُونَ!
۲. وَ مَنْ أَجْرَمَ الذُّنُوبَ وَ أَعْجَبَتْهُ حُسْنُهُ فَلْیَنْظُرِ الْأَرْضَ کَیْفَ لَعِبَتْ بِالْوُجُوهِ فِی الْقُبُورِ وَ تَجْعَلُها دَمیماً!
۳. إِنَّمَا الْجَمالُ جَمالُ مَنْ عُوفیَ مِنَ النَّارِ.
۴. وَ إِذا فَرَغْتُمْ مِنَ الْمَعاصی، رَجَعْتُمْ إِلَیَّ.
۵. أَحَسِبْتُمْ أَنّی خَلَقْتُکُمْ عَبَثاً؟!
۶. إِنِّی إِنَّما جَعَلْتُ الدُّنْیا رَدیفَ الْآخِرَةِ.
۷. فَسَدِّدُوا وَ قارِبُوا!
۸. وَ اذْکُرُوا رِحْلَةَ الدُّنْیا وَ ارْجُوا ثَوابی وَ خَافُوا عِقابی!
٩. وَاذْکُرُوا صَوْلَةَ الزَّبانیَةِ وَ ضیقَ الْمَسْلَکِ فِی النَّارِ وَ غَمَّ أَبْوابِ جَهَنَّمَ وَ بَرْدَ الزَّمْهَریرِ!
۱۰. أَزْجُرُوا أَنْفُسَکُمْ حَتى تَنْزَجِرَ وَ أَرْضُوها بِالْیَسیرِ مِنَ الْعَمَلِ.
سُبْحانَ خالِقِ النُّورِ. ۱

ای فرزندان آدم!
۱. آن‌هنگام که زبانتان دادم و اعضای بدن در اختیارتان نهادم و اموال و ثروت عطایتان کردم، همۀ اندام و اعضای خویش را در مسیر گناهان به کار گرفتید! گویا با من نیرنگ می‌بازید (و تکبر و غرور می‌ورزید) و کیفرم را به بازی می‌گیرید!
۲. و آن که خویشتن را به گناهان می‌آلاید و زیبایی چهره‌اش وی را به خودپسندی و غرور وامی‌دارد، باید (اندیشناکانه) به زمین بنگرد که چگونه با چهره‌ها در قبرها بازی می‌کند و آن‌ها را چه‌سان زشت و بدمنظر می‌نماید.
۳. راستی که زیبایی از آنِ‌کسی است و کسی زیباست که از آتش دوزخ بِرَهَد و معاف گردد.
۴. و آن‌هنگام که از گناهان فارغ گشتید، به سوی من باز خواهید گشت!
۵. آیا پنداشتید که بیهوده‌تان آفریده‌ام؟!
۶. من این جهان را تابع (و ذخیره‌گاه) جهان آخرت قرار دادم.
۷. پس، استقامت ورزید و به اصلاح و صلاح بپردازید و توشه برگیرید.
۸. و کوچیدن و رحلت از دنیا را به یاد آرید و به ثواب و پاداش من امید بندید و آن را بجویید و بطلبید و از کیفرم بهراسید!
۹. و صَولت و هیبت شعله‌های آتش و تنگی راه جهنم و سوزندگی و هولناکی دوزخ و سرمای زمهریر را به یاد آورید!
۱۰. نَفس‌هایتان را (مهار زنید و از سرکشی و طغیان) بازدارید تا باز ایستند و آن‌ها را به ارتکاب کارها (و خواهش‌های) اندک، راضی کنید.
ستایش و تسبیح بر آفریدگار نور (و هدایت) باد!

حساب‌رسی عاقلانه

دورنگری و نیز سنجش موشکافانۀ پدیده‌ها و حوادث جهان، شرط خردمندی است. نگرشی ژرف در سرنوشت و مسیر حیات انسان، آدمی را به اندیشناکی و عاقبت‌اندیشی همه‌جانبه فرامی‌خواند. نعمت‌های این جهان و ابزارهایی که خداوند در زندگانی گذرای دنیا در اختیار مردمان نهاده است، همگی وسیلۀ امتحان‌اند و توشۀ راه برای به سلامت‌گذشتن از این جهان و رساندن خویشتن به منزلت تقدیرشده برای آدمیان. «حسن استفاده» و بهره‌بردن نیکو از این رهتوشه‌ها، «حُسن عاقبت» به ارمغان می‌آورد، و «سوء استفاده» از آن‌ها، فروافتادن در بیراهه و «سوء عاقبت» را در پی دارد.

هر که اوّل بین بُوَد، أَعمى بُوَد
هر که آخر بین، چه با معنا بُوَد!
هر که اوّل بنگرد پایان کار
اندر آخر، او نگردد شرمسار
حکم چون بر «عاقبت‌اندیشی» است
پادشاهی بندهٔ درویشی است
«عاقبت‌بینان» بُوَند اهل رشاد
درنگر، والله أَعلم بالسَّداد ۲

شیوه‌های صحیح بهره‌وری از نعمت‌ها و امانت‌های الاهی، در ادیان آسمانی، تبیین شده است و عقل و فطرت آدمی نیز - که همسو با ادیان‌اند - راهنما و نورافشان مسیر سعادت‌اند. البته رهزنان، پیوسته در کمین‌اند تا رهپویان راه نجات را به بیراهه‌های هلاک بکشانند؛ امّا توان ستیز با آنان به خردمندان عطا شده است و راهبران طریق صلاح و فلاح، توانمندتر از راهزنان بیراهه‌های هلاک‌اند و اگر پیروی شوند، پیروان خویش را به سلامت به منزلگاه سعادت می‌رسانند.

۱۰ آذر ۱۴۰۱

۱. کلمةالله، صفحه ۴۴۸.
۲. مولوی، مثنوی.

🌍 zil.ink/mazaheriesfahani