چه درصد بالایی!

مشاورهٔ خانواده

زوج جوانی نزدم آمدند برای مشاوره دربارهٔ آموزش مهارت‌های زندگی و مدیریت رابطه با اعضای خانواده‌های همسران.

در جایی از مشاوره‌مان و به‌مناسبتی مناسب، این سخن قاعده‌مندانهٔ جناب دکتر محمد امینی‌ قمی، روانشناس و مشاور خانواده را برایشان شرح دادم: «همسر شما باید و حتماً در همهٔ موارد، نفر اول زندگی شما باشد؛ فرزندان و پدر و مادر و بقیه، در رتبهٔ بعد قرار دارند.»

و گفتم: این قاعدهٔ مهم، گاهی می‌تواند نیمی از مسائل زندگی زوج‌های جوان و حتی غیرجوان را حل کند.

یکی از آن دو همسر گفت: «در زندگی ما مشکلاتی هست که عمل به این قاعده، نه نیمی از آنها، بلکه همهٔ آنها را می‌تواند حل کند.»

علی‌اکبر مظاهری

۹۹/۲/۳۱

خاطرات یک عارف

نزدیکی مسافت

«غریب» برایم نوشته است:
امروز، میان نماز ظهر و عصر، دعای ابوحمزه - از امام سجاد علیه‌السلام - را خواندم.
در برخی از دعاها و مناجات‌ها قید زمان و مکان را برمی‌دارم؛ یکی از آن‌ها همین دعای ابوحمزه است. مناجات شعبانیه، دعای کمیل، و مناجات خمس‌عشر نیز اینگونه‌اند. برای خواندن این‌ها نباید در انتظار فلان زمان یا رسیدن به فلان مکان بود.
در دعای ابوحمزه، وقتی به جمله «ان َالراحل إلَیکَ قَریبُ المَسافَةِ؛ آن‌کس که به‌سوی تو آید، راهش نزدیک است» رسیدم، چشمهٔ چشمم جوشید!
برخی از فیلسوفان و معلمان اخلاق، راه رسیدن به خدا را دور می‌نمایانند؛ آنقدر دور که آدمی از رسیدن به پایان راه ناامید می‌شود. ایشان خدا را پشت ابرهای بالا بالای آسمان پنهان می‌کنند و، به‌صراحت یا به‌کنایت، می‌گویند که دست در دامان خدا افکندن یا محال است یا شبیه به محال.
یکی از ایشان می‌گفت: پاکیزه‌کردن جان و رسیدن به خدای رحمان، مانند کندن چاه است با مژگان چشم؛ یعنی محال!
اما امام سجاد علیه‌السلام می‌‌فرماید: راه رسیدن به خدا نزدیک، و آرزوی سر بر دامانش نهادن، دست‌یافتنی است؛ «إنَّ الرّاحِلَ إلَیکَ قَریبُ المَسافَةِ».

علی‌اکبر مظاهری
۲۵ اردیبهشت ۹۹

به دنبال زندگی

جوان پاکی‌خواه

محسن که جوانی ۱۹ ساله بود، به ستوه آمده از دست خویش، شرمنده از خدای خویش، نگران سلامتی جسم و اعصاب و روان خویش، برای چاره‌جویی و درمان‌خواهی به مشاوره آمد.
او را احترام و محبت کردم و خواستم که سخن بگوید. شرم می‌کرد که راحت بگوید؛ در لفافه سخن می‌گفت، اما منظور خود را نیکو می‌رساند و من، به روش‌های گوناگون، به او می‌فهماندم که منظورش را می‌فهمم و نیز از خجالتش می‌کاستم تا راحت‌تر حرف‌هایش را بزند.
محسن پس از اندکی که آرامش یافت و احساس صمیمیت کرد، گفت: حدود پنج سال است که بالغ شده‌ام و همهٔ این زمان را گرفتار و آلوده به انحراف جنسی بوده‌ام؛ از همان آغاز بلوغ تا اکنون. تنها یک سال را پاک و رها بودم؛ سال چهارم بلوغ را.
پرسیدم: آن یک سال را چگونه از دام بلا گریختی؟

روح لیله‌القدر!

حقا که خِرَد به قبضهٔ شمشیرت بوسه می‌زند!

ای منعمان خوان رحمت خداوندی! امشب شب قدر است؛ همان شبی که در سورهٔ قدر، ارزش آن، بیش از هزار ماه بیان شده است. ماه رمضان چون نگینی در میان ماه‌های سال می‌درخشد و شب‌ قدر نور پرفروغ این شب‌های روشن است. شبی که در میان چند شب پنهان شده تا شاید قدرش بدانند؛ شبی که در آن، دعاها به وصال اجابت می‌رسند و معاصی به آمرزش نزدیک‌ترند و مؤمنان به رحمت حضرت دوست امیدوارتر. همان شبی که ارزش و عظمتش تمام شب‌ها و روزها را درنوردیده و سرنوشت آدمی در آن رقم می‌خورد! شبی که نامهٔ اعمال به‌دست حضرت صاحب است؛ تا چه کسی سپیدروی و چه کسی شرمسار باشد.
این شب‌ها که دریایی از نور و رحمت است، رازی بزرگ در دل دارد و با نام بزرگمردی چون علی علیه‌السلام پیوند خورده است. شاید بی‌حکمت نیست که شب قدر در میان چند شب پنهان شده و هرکدام از این شب‌ها را با احوال وصال علی علیه‌السلام به محبوب پیوندیست.

مولای همیشه مولا! بزرگی این شب‌ها با بزرگی مظلومیت تو پیوند دیرینه دارد. سخن گفتن از تو و عظمت تو برای چون منی، بسان توهمی است که پروانه‌ای از جهان هستی در سر می‌پروراند. تو همانی که عظمتت از آسمان‌ها سر برآورده، اما در کنار تنور پیرزنی جای گرفتی و مرهم دردهایش شدی، تو ستارهٔ درخشان نیمه‌شب‌های کوفه بودی تا یتیمی در تاریکی تنهایی و فقر سرگردان نماند.

کرامت کریم

اگر کریم تویی، سائلی نمی‌ماند...

به فرخندگی میلاد کریم اهل‌بیت، امام حسن مجتبی، علیه‌السلام.

ای آنکه کرامت اهل‌بیت در وجود بابرکتت متجلی شده و کریم اهل‌بیت نام گرفته‌ای! هر فضیلتی را شأنیتی است و کرامت و بخشش با نام تو پیوند ناگسستنی یافته و از تو آبرو گرفته است.
هرچه کوچه پس کوچه‌‌های شهر را نگریستم، آن یاد و اثری که گوشه‌ای از حقیقت بی‌مانند تو را نشان دهد نیافتم. در میان برگ‌‌های کتاب‌ها به‌دنبال اثر اصیلی که گوشه‌ای از عظمتت را تحریر کرده باشد، پرسه زدم، اما آنچنان که باید چیزی نیافتم و البته گاه به گزافه‌‌هایی برخوردم که قلبم را به درد آورد.
مولای مهربان! گرچه قصور قلم‌ها در حق تو نابخشودنی است، اما بر ما مگیر؛ چراکه عظمتت در فهم هیچ نگارند‌ه‌ای نمی‌گنجد و هیچ جوهری یارای ثبت آن‌را ندارد... .
ای مهربان! دل‌‌های کویری ما را به باران کرامتت سیراب کن و از عجز قلم‌‌هایمان درگذر؛ چراکه شکوه از وجود توست و قصور از قلم‌‌های ما، اما دل به دری که همیشه از کرم باز است، امید دارد و همچون سائلی است که جایی جز درگه شما را نمی‌شناسد.
اگر کریم تویی، سائلی نمی‌ماند... .
پسر حضرت دریا دل ما را دریاب
ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران

بخشی‌هایی از نوشتهٔ خانم زهرا نصیری در روزنامه_مردم‌نو
نیمهٔ رمضان‌الکریم. اردیبهشت ۹۹

نور چشمانم

❤️حسین‌جان و علی‌جانم❤️

علی‌اکبر مظاهری
بهار ۱۳۹۹

نکته‌هایی در باب زندگی مشترک

کوچک‌های بزرگ!

در زندگی مشترک، مشکلات و اختلافات کوچکی دیده می‌شود، مشابه مهمان کوچک دنیا، ویروس کرونا. این ویروس کوچک می‌تواند طی چند روز یک انسان قوی را از نفس بیندازد.

این مشکلات به‌ظاهر کوچک و بی‌اهمیت را نباید دست‌کم گرفت، بلکه باید هرچه سریع‌تر به‌دنبال درمان و رفع آن رفت. به تعبیر دیگر مشکلات زندگی مانند جدول حروف است. برای حل آن ابتدا باید سراغ مشکلات کوچک‌تر رفت، مشکلات بزرگ خودبه‌خود رفع خواهد شد.

با یکدیگر صحبت کنید

یکی از آفاتی که در زندگی امروزه شاهد آن هستیم، صحبت نکردن همسران با یکدیگر و دوری روحی و عاطفی بین آنهاست. همسران باید موضوعی را برای صحبت با یکدیگر انتخاب کنند که مورد علاقهٔ هر دو طرف است. در این حالت، زن و شوهر می‌توانند ساعت‌ها با هم صحبت کنند و از هم‌نشینی لذت ببرند.

مرد بی‌بدیل (۲)

در اوصاف آیت‌الله امینی (ره):

۴. اهل ریا نبود
هیچ در قید این نبود که برای دیدن دیگران یا شنیدن دیگران، کاری برخلاف عقیده‌اش بکند. حتی در شیوهٔ زندگی و نوع لباس و رفت‌وآمد، برای پسند یا ناپسند دیگران کاری نمی‌کرد. از قید نظر و پندار دیگران آزاد بود.
شکل لباس‌پوشیدن و راه‌رفتن و سخن‌گفتن و لهجه‌اش، همان سبک سادهٔ نجف‌آبادی بود. نه از شکل و شمایل روستایی و کشاورزی‌اش عار داشت، نه تلاش می‌کرد برای خوشایند دیگران از قالب خود درآید و به قالب دیگری برود. با اینکه فقیه بود و فیلسوف و دانشمند و نویسندهٔ بلندمرتبه، هیچ تشخصی بر خود نمی‌گرفت. از قیدها و بندها و آداب‌ورسوم، آزاد بود؛ کاملاً آزاد و آرام بود. با «تکلف» بیگانه بود. با آن همه مقام علمی و اجتماعی، مرامش همان مرام کشاورززادهٔ نجف‌آبادی بود.
حضرتِ آیت‌اللهِ فقیهِ فیلسوفِ سیاستمدارِ متفکرِ نویسنده، همان ابراهیم امینی نجف‌آبادی بود. همان‌گونه که بود، می‌نمود و همان‌سان که می‌نمود، بود. این‌ حالت، همان حالت پیامبران است. پیامبر اکرم (ص) پس از فتح مکه، همان پیامبر شعب ابوطالب بود.
این حالت، عجب حالت مبارکی است!

ادامه دارد...

علی‌اکبر مظاهری

۹۹/۲/۱۳

روز معلم مبارک باد!

من معلم هستم

هشت سال پیش، وقتی برای اولین بار به‌عنوان معلم قدم در مدرسه گذاشتم، بچه‌ها با هیجانی وصف‌ناپذیر سرگرم بازی و جنب‌وجوش بودند. آن روز فارغ از خاطرات دوران دانش‌آموزی خودم، دنیای آنها را زیبا و شاد دیدم. فرشته‌هایی که همه مثل هم بودند! اما تجربهٔ روزها و سال‌ها به من آموخت این فرشته‌ها هیچ‌کدام مثل هم نیستند؛ یکی صبور است و دیگری زودرنج، یکی تیز و باسرعت است و دیگری آهسته‌گام، یکی زنگ اول مدرسه را دوست دارد و دیگری خواب صبحگاه را، یکی ریاضی را دوست دارد و دیگری به شعرخوانی عشق می‌ورزد و... .
وقتی همهٔ این‌ها را فهمیدم، دریافتم تنها ویژگی مشترک این فرشته‌ها، دوست‌داشتنی‌بودن آنهاست.
روز اول فکر می‌کردم حالا که سر و کارم با کودکان افتاده، کافیست زبان کودکی باز کنم تا وارد دنیایشان شوم، اما حالا می‌دانم درک دنیای کودکان، کار ساده‌ای نیست؛ باید با تک‌تکشان هم‌‌نفس شوم تا شاید اندکی از دنیایشان را درک کنم، تفاوت‌هایشان را بپذیرم و بدانم هرکدام از این فرشته‌ها، از مسیر مخصوص خود به آسمان می‌رسند.
به‌راستی که معلمی عشق است؛ از دیروز تا فردا... .
روز معلم مبارک باد!

زهرا نصیری

۹۹/۲/۱۲

روز روانشناس و مشاور گرامی باد!

راه می‌نمایی و امید می‌آفرینی، روزت خجسته باد!

۹۹/۲/۹