تربیت رشیدانه (۲)

تربیت رشیدانه (۲)

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

سرمایه‌ٔ تربیت

ره‌توشهٔ راه تربیت و سعادت و هدایت را خداوند در وجود نوزاد به ودیعت نهاده و آن، «فطرت توحیدی» است. یعنی خمیرمایه‌ٔ یکتاپرستی و زمینه‌ٔ کسب کمالات معنوی را نوزاد با خود به این جهان می‌آورد.
این فطرت توحیدی، زیربنای ارزش‌ها و خوبی‌هاست؛ اما والدین و مربیان باید آن را پرورش دهند و موانع شکوفایی‌اش را بردارند. نگذارند دچار «آفت‌زدگی» شود و اگر دچار آفتی شد، «آفت‌زدایی» کنند. این است معنای تربیت.
پیامبران الاهی نیز برای تربیت بشر، همین‌ کار را می‌کردند.
خداوند، درباره‌ٔ این سرمایه‌ٔ الاهی فرموده است:
«فِطرَةَ اللهِ الَّتی فَطَرَ النّاسَ عَلَیها»؛ خداوند مردمان را براساس فطرت خدایی آفریده است.
امام صادق (علیه‌السّلام) نیز در این خصوص فرموده است:
«کُلُّ مَولُودٍ یُولَدُ عَلَی الفِطرَةِ»؛
هر نوزادی بر مبنای سرشت خدایی متولد می‌شود.

مراحل تربیت

برای تربیت کودک و نوجوان و رساندن آنان به مدارج عالی انسانی، نیز برای استفاده‌ٔ شایسته از استعدادها و قابلیت‌های نهفته در وجود آدمی، پیمودن سه مرحله، لازم است:

۱. مرحله‌ کشف:
مربی لایق، ابتدا باید استعدادهای نهفته‌ٔ درونی فردِ تحتِ تربیتِ خود را کشف کند تا بتواند مراحل بعدی را بپیماید.
آدمیان، دارای استعدادهای یکسان نیستند؛ بلکه استعدادهای گوناگونی در وجود افراد مختلف نهفته است که شناسایی آن‌ها برای تربیت مطلوب، ضرورتی حتمی است.
امام صادق (علیه‌السّلام) در این‌باره فرموده است:
«اَلنّاسُ مَعادِنُ کَمَعادِنِ الذَّهَبِ وَ الفٍضَّة»؛ مردمان، معدن‌هایند، چونان معادن طلا و نقره‌.
همان‌گونه که معدن‌ها انواع گوناگون دارند، انسان‌ها نیز دارای استعدادهای مختلف‌اند.
نخستین مرحله‌ٔ مواجهه با آن‌ها، مرحله‌ٔ «کشف و شناسایی» است.
بسیاری از استعدادهای آدمیان، حتی برای خود آنان، ناشناخته می‌ماند. وظیفه‌ٔ پدر و مادر و مربی است که با دقت و مهارت، به جست‌وجو و کشف آن‌ها بپردازند.

۲. مرحله‌ استخراج:
پس از شناسایی استعدادها، نوبت به استخراج آن‌ها می‌رسد؛ همان‌گونه که پس از کشف معدن، نوبت استخراج آن است.
استخراج استعدادها، یعنی آن‌ها را از حالت «قوّه» به «فعل» درآوردن.

۳. مرحله‌ٔ هدایت:
پس از کشف و استخراج، مرحله‌ٔ «هدایت» فرامی‌رسد؛ همان‌گونه که پس از کشف و استخراج معدن، نوبت شکل‌دهی و استفاده‌ٔ مطلوب از آن می‌رسد.
مربی لایق، که نیروهای متربّی را به فعلیت رسانده است، اکنون باید آن‌ها را در مسیری شایسته، هدایت کند؛ همان‌گونه که مواد استخراج شده از معدن را ذوب می‌کنند و در قالب‌ها می‌ریزند تا شکل بگیرد و قابل استفاده شود.

▫️مثالی دیگر:

مردمان یک روستا، از کم‌آبی در رنج‌اند. می‌اندیشند: ما که خواهان آسایشیم، باید در پی آب برآییم.
سپس در کوه‌ها و دشت‌های اطراف روستا، به جست‌وجوی آب برمی‌خیزند. پس از کندوکاوهایی، در دامنه‌ٔ کوهی، آثاری از آب می‌یابند (مرحله‌ٔ کشف)،
اما سنگ‌ها مانع بیرون آمدن آب شده‌اند. باید سنگ‌ها را شکافت و موانع را زدود.
ابزار کار را فراهم می‌کنند و دل سنگ‌ها را می‌شکافند. ناگاه آب فَوَران می‌زند (مرحلهٔ استخراج).
خب، خدا را شکر که آب به‌دست آمد؛ اما هنوز مردم روستا سیراب نشده‌اند، زیرا آب چشمه، پراکنده شده و به روستا نرسیده.
کانالی لازم است تا آب را به روستا برساند و از هدررفتن آن جلوگیری کند.
نقشه‌ٔ یک جوی را می‌کشند و از نزدیکترین راه میان چشمه و روستا، نهری می‌سازند. و چنین می‌شود که آب به روستا می‌رسد و مردمان از آن بهره‌مند می‌شوند (مرحلهٔ هدایت).

۷ شهریور ۱۴۰۰

📌برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

ایمان و امید

ایمان و امید

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

زوج جوانی، که زندگی مشترکشان را تازه آغاز کرده‌اند، خواسته‌اند که در باره امید در زندگی و نقش معنویات در خوشبختی همسران، برایشان سخن بگوییم. رهتوشه خواسته‌اند برای «پیمایش معنوی» راه حیات خانوادگی.

در پاسخ به خواسته ایشان، نیز برای دیگر زوج‌های جوان، نیز برای همگان، می‌گوییم:

نقش ایمان در بالندگی امید

تأثیر ایمان، در بالا بردن سطح امید، بی‌بدیل است. ایمان راستین به خداوند و عقیدۀ راسخ به معارف دینی، هم افزایندۀ نیروی امید است و هم کاهندۀ ناگواری‌های حیات. دامنۀ این موضوع، بسیار بلند است. خوشبختانه در این باره تحقیقات گسترده‌ای از ناحیۀ دانشمندان و محقّقان جوامع و علوم گوناگون انجام گرفته و رو به فزونی است. این توجّه‌ها و تلاش‌ها نویدبخش است.

وجود عقیده و ایمان صحیح مذهبی، تأثیر عظیمی در خوشبینی و احساس خوشبختی انسان دارد. هیچ عاملی چونان ایمان، در انبساط خاطر و خوشدلی، تأثیر ندارد. هر چه ایمان به خدا و معاد و عدالت الاهی و معنویات، نیرومندتر و ریشه‌دارتر و درست‌تر باشد، جهان‌بینی آدمی و اندیشه و نگرش او به حیات، شفّاف و زیبا و پرمعنا می‌شود. در نگاه مؤمنانه و با اندیشۀ مثبت‌نگرانه، غم و رنج را می‌توان به شادی و لذّت تبدیل کرد.

بلندترین قلّۀ ایمان

همۀ ما، کم و بیش، می‌دانیم که حضرت زینب در سفر کربلا و واقعۀ عاشورا، چه دید. تاریخ بشر نظیری برای آن واقعه، سراغ ندارد. هر کس، هر چه نیرومند باشد، در برابر داغناکی و سوزناکی و هولناکی آن واقعه، زانو می‌زند. اما حضرت زینب که با دیده‌ای خدابین به آن صفحه می‌نگرد، آن را چنین توصیف می‌فرماید:

«ما رَأَیتُ إلّا جَمیلاً»؛
غیر از زیبایی چیزی ندیدم!
ما هرچه دیدیم، همه زیبایی بود.
این، اوج اندیشه و نگرش یک موحّد عارف است.
برای مؤمنان راستین، ناامیدی معنا ندارد. آن کس که دل خویش را با نیروی شگرف ایمان، پیوند زده باشد و جان خود را به قدرت و رحمت بی‌منتهای خداوند تکیه داده باشد، چنان نیرومند می‌شود که در مواجهۀ با حوادث گذرای این جهان، لرزان و پریشان نمی‌شود. در بینش مثبت اندیشانه و موحّدانه و عارفانه، هیچ غمی نیست که قابل تبدیل به شادمانی نباشد.
کسی که زلال معرفت الاهی جانش را جلا داده باشد، همۀ آفرینش و آفریدگان و همۀ رخدادهای جهان را بجا و زیبا و حکیمانه می‌بیند. چنین کسی «به جهان خُرّم از آن است که جهان خُرّم از اوست» و «عاشق است بر همه عالَم که همه عالم از اوست». مؤمن موحّد، با بینش مؤمنانه و نگرش موحّدانۀ خویش، همۀ هستی را پرتوی از ذات بی‌منتهای خدا می‌داند و به هر جا بنگرد، جلوۀ دلربای او را می‌بیند و به وجد می‌آید. به دریا بنگرد، عظمت و مهابت خدا را می‌بیند. به صحرا بنگرد، لطافت و طراوت خدا را می‌بیند. به هر جا بنگرد؛ کوه و در و دشت، نشان از قامت رعنای او را می‌بیند.

به دریا بنگرم، دریا تو بینم
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به هرجا بنگرم؛ کوه و در و دشت
نشان از قامت رعنا تو بینم!

الاهی سعادتمند باشید.

۲۱ شهریور ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

آفتی دانه‌درشت

آفتی دانه‌درشت

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

◽️پرسش

خانمی متأهل و دانشجو پرسیده است:

«من متأهلم. به حفظ زندگی‌ام علاقه‌مند و پایبندم. همسرم دنبال ازدواج موقت است؛ نه یک‌بار. به‌تکرار. چگونه زندگی‌ام را حفظ کنم؟ کمکم کنید.»

◽️پاسخ ما:

🔻 تحلیل مسئله:

ما اکنون در مشاوره‌هایمان، شاهد رواج پدیدهٔ تنوع‌طلبی همسر‌انیم. این پدیده دارد از زندگی‌های همسران، دمار برمی‌آورد. از هنگامی که وسایل ارتباط جمعی، به‌ویژه موبایل، رواج یافته، حجم این آفت، بزرگ‌تر شده است؛ مانند رشد غده‌های سرطانی. اکنون چه باید کرد؟

🔻 پاسخ اصلی:

اکنون چنین کنید:

۱. ریشه‌یابی

نخستین گام، در راه زدودن آفت، شناسایی ریشه‌ها و خاستگاه‌های آن است. این ریشه‌یابی، در عرصهٔ مشاورهٔ خانواده، نتایج شایانی دارد. در هیچ‌جا مانند مشاورهٔ خانواده، علت‌های این آفت‌های خانوادگی کشف نمی‌شود.
تا ریشه‌های یک آفت شناسایی نشود، زدودن آن یا ناممکن است یا سخت‌ممکن.

ریشه‌ای دانه‌درشت: کم‌‌کاری همسران

اگر کدبانویی غذایی خوش‌خوراک در خانه تهیه نکند، ساندویچ‌خواری خیابانی اعضای خانواده، افزون می‌شود.
خلاف واقعیت است که ما بتوانیم اعضای خانواده را به نان فطیر و خورش بدپخت قانع کنیم. بعید است که ایشان، در کوچه و خیابان، به غذاهای بیرونی ناخنک نزنند. اگر دیندار باشند، حلال و پاکیزه می‌خورند، وگرنه، حرام‌خواری می‌کنند یا آلوده‌خواری.
این قاعده را به همهٔ جنبه‌های زندگی تعمیم دهیم؛ مسائل جنسی، عاطفی، نظافتی، اخلاقی.
کم نیستند همسرانی که از کم‌کاری همسرشان، در این زمینه‌ها، گلایه دارند؛ گلایه‌هایی که اغلب به‌حق است.
ما باید برای خوشبختی‌مان تلاش کنیم.
ریشه‌های دیگر را با مطالعه و مشاوره و تفکر، بیابید.

۲. افراط پسندیده

از لفظ «افراط»، ناپسندی به ذهن می‌آید. بلی، افراط، ناپسند است؛ اما استثناهای اندکی نیز دارد. گاهی افراط، پسندیده است، بلکه لازم است.
یکی از آن موارد، افراط در اشباع همسر است. باید چشم و دل همسر را سیر و پر کرد، اگرچه زحمت داشته باشد. می‌ارزد. سودمند است. نتایجی خجسته دارد.
در این باره، در کتاب «آداب عشق‌ورزی» به‌تفصیل نوشته‌ایم. بخوانید. به‌خصوص این موضوع را: «گر زنان چنین کنند». «اگر مردان چنین کنند».

۳. قناعت

قناعت، همه‌جا خوب است، در عرصهٔ مسائل جنسی و عاطفی، خوب‌تر است. در این باره، در رسانه‌های «از زبان مشاور»مان بسیار سخن گفته‌ایم. واژه «قناعت» را سرچ کنید، می‌یابید. قناعت به همسر خویش را بیشتر جست‌وجو کنید.

۴. چشم‌پوشی بزرگوارانه

هرگز پرده‌های اسرار را کنار نزنید. مطلب را به‌صراحت به رخ همسرتان نکشید. بی‌پروا می‌شود. «آب از سرمان گذشت» را در نظر می‌آورد. تغافل کنید؛ چشم‌پوشی بزرگوارانه.
مسئله را به خانواده‌تان، دوستانتان، خاله‌زنکان و دادگاه، نکشانید. کار خراب‌تر می‌شود.

۵. مشاوره با مشاوری دانا و توانا

حدود هشتاد درصد این مسائل، در مشاورهٔ حوصله‌مندانه، با مشاوری دانا و توانا، حل می‌شود.

۶. دارو درمانی

برخی از سیری‌ناپذیری‌های بیمارگونه، تنوع‌طلبی‌های بوالهوسانه، نیازمند درمان است. این را مشاورتان تشخیص می‌دهد، و اگر لازم بود، به روان‌پزشک ارجاع می‌دهد.

فعلاً به همین مقدار اکتفا می‌کنیم. اگر نیاز بود، باز با ما مشاوره کنید.

خداوند رحیم و رحمان، یاورتان باشد.

۲۶ شهریور ۱۴۰۰

📌برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

شرط حق طلاق!

شرط حق طلاق!

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

بنده می‌گویم: شرط گرفتن حق طلاق، مانند شمشیر برهنه است که خانم از غلاف کشیده و بر رگ گردن مرد می‌گذارد و تهدید می‌کند که هر آن، ممکن است آن را فشار دهد.

یکی از همکاران خوبمان می‌گوید: «شرط گرفتن حق طلاق، مانند کلت مسلح از ضامن‌خارج‌شده است که زن بر شقیقهٔ مرد می‌گذارد و تهدید می‌کند که هر آن ماشه را می‌کشد.»

🔸 زندگی حقوقی، زندگی اخلاقی

اگر از حقوق مدنی سخن بگوییم، بله. شرط حق طلاق، قابل إعمال و قابل اجراست، اما اگر سخن از زندگی اخلاقی باشد، جایی برای این سخن نیست.

طلاق دارد به مرز مساوی با ازدواج می‌رسد. آمارهای اخیر نشان می‌دهد که در برخی از مناطق کشورمان، از هر دو ازدواج، یکی به طلاق می‌انجامد.
چشممان روشن! چیزی نمانده که از هر یک ازدواج، یک طلاق داشته باشیم. دیگر خانواده‌ای باقی نمی‌ماند.

تشویق به طلاق؟!

یکی از خانم‌هایی که مسئولیت اجرایی دارد، در توجیه ازدواج خود، سخنانی دربارهٔ شروط ضمن عقد گفته است که خلاف مصلحت خانواده‌هاست. خلاف اخلاق است. خلاف رضایت خداست. ناحق است. این‌گونه سخن گفتن، زندگی‌ها را به‌سوی فروپاشی می‌کشاند. همسران را به طلاق دعوت و تشویق می‌کند.

ایشان در بخشی از سخنش گفته: «امام خمینی توصیه به گرفتن شرط طلاق (حق طلاق) می‌کرد.»
از ایشان مدرک؛ منبع سخن امام، را خواستم، که هنوز منبعی نشان نداده است. این سخنان، «تواصی به حق» و «تواصی به صبر» نیست. دعوت به حق و دعوت به شکیبایی، که فرمان خداست، نمی‌کند.
با شروط و قوانین، نمی‌توان زندگی خوشبختانه‌ای داشت. با این قید و بندها نمی‌توان خانواده و جامعه را سامان داد.

۱۴۰۰/۶/۳۱

📌برای دنبال‌کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

ریحانگی زن

ریحانگی زن (۱)

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

گلایه‌ای زنانه!

🔻 اشارت

هنگامی که مطلب «اقتدار مرد»، در رسانه‌هایمان و نیز در مجلهٔ «خانهٔ خوبان»مان منتشر شد، برخی از خانم‌ها گلایه‌ای لطیفانه کردند که: «چرا از مردان می‌گویید و از ما زنان نمی‌گویید؟!»

به ایشان گفتیم: چشم! گلایه‌تان را می‌پذیریم و به‌زودی از شمایان نیز سخن می‌گوییم.

⭕️ و اینک زنان!

زیباترین و رساترین واژه‌ای که برای بیان خصلت ویژۀ زن، در کنار خصلت اقتدار مرد قرار می‌گیرد، «ریحانگی» است. ریحانه؛ یعنی گل لطیف، گل زیبا، گل خوشبو، گل شاداب، گل دلبر.

امیرمؤمنان (علیه‌السلام) زن را با این صفت، وصف فرموده‌اند:
«اَلمَرأَةُ رَیحانَةٌ»؛
زن، ریحانه است.
(نهج‌البلاغه، نامهٔ ۳۱)

🌹 جلوِه‌های ریحانگی زن

زن و ریحانگی او، جلوه‌های گوناگونی دارد: آن زمان که کودک است، محبوبۀ دلربای پدر و مادر است و دل و جان ایشان را می‌نوازد. در نوجوانی، جلوۀ زیبا و معصومانه‌اش، علاوه بر والدین، دیگران را نیز شیفته می‌کند. به دورۀ جوانی که می‌رسد، رعنایی دلبر می‌شود که از فرط دلبری، حریم می‌گیرد تا آسیب نبیند. آن‌گاه که جوانمردی به طلب وی بر می‌آید و نازش را می‌خرد و نیازمندانه خواستگاری‌اش می‌کند تا همدم او شود، ریحانه، در جوان می‌نگرد؛ اگر او را مرد دلخواهش یافت و شایستۀ همسری خویش دید، نازکنان وی را می‌پذیرد. آن‌گاه است که این سخن خداوند تجسّم می‌یابد:

«مِن آیاتِهِ أَن خَلَقَ لَکُم مِن أَنفُسِکُم أَزواجاً لِتَسکُنُوا إِلَیها وَ جَعَلَ بَینَکُم مَوَدَّةً وَ رَحمَةً»؛
از آیت‏هاى خداوند (و از نشانگان حکمت او) آن است‏ که براى شمایان، از جنس خودتان، همسرانى آفرید تا نزدشان بیاسایید و میانتان مودّت و رحمت (و مهربانى و عطوفت) نهاد.
(سوره روم، آیه ۲۱)
آن‌گاه فاخته‌های عاشق، هم‌آشیانه می‌شوند و ناگهان زندگی حیاتی تازه می‌یابد و جهانی دیگر آغاز می‌شود.
راستی که آفرینش این دُردانۀ هستی و مسیر تکاملی او، چه زیبا و حکیمانه است!

{دنباله مطلب را در پست بعد بخوانید}

۹ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

اقتدار مرد (۹)

اقتدار مرد (۹)

مشاورهٔ مهارت‌های زندگی مشترک

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕️ تحصیل اقتدار

ادامه راه‌کارها:

۱۷. خود را محتاج دیگران نکنید.
آنچه شیران را کند روبه مزاج احتیاج است، احتیاج است، احتیاج
طبیعت احتیاج، حقارت است. باطن محتاجی، روبه‌صفتی است. هیچ‌کس از چهرۀ یک محتاج خوشش نمی‌آید. ما ممکن است به گدا رحم کنیم و از سر ترحّم با او مهربانی نماییم، امّا هرگز او را دوست نخواهیم داشت و بزرگش نخواهیم شمرد.
اقتدارِ مردانه و مردانگی مقتدرانه، با احتیاج قابل جمع نیست. از این‌رو، باید در اندیشۀ این باشیم که هرگز محتاج هیچ‌کس، حتّی همسر و فرزندانمان نشویم، که این مسأله، هوشیاری و برنامه‌ریزی می‌طلبد.
درست است که در صورت محتاج شدن والدین، نفقه و تأمین هزینۀ زندگی‌شان بر فرزندان واجب می‌شود، امّا ما راضی به این امر نشویم و نگذاریم کار به آنجا بکشد که جیره‌خوار فرزندانمان شویم.
امیرمؤمنان (ع) که از عزیزترین عزّتمندان تاریخ بشریت هستند فرموده‌اند:
«المَنیَّةُ وَلَاالدَّنیَّة. وَالتَّقَلُّلُ وَلَاالتَّوَسُّل»؛
مرگ آری، ذلّت و پستی نه! قناعت آری، گدایی نه!
دستِ دهنده، بالا و برین است و دستِ گیرنده، پایین و زیرین؛ و واضح است که همواره دست برین بهتر از دست زیرین است. گیرنده، حقیرشونده است؛ اگرچه دهنده، متواضعانه بدهد.
سخنی با زنان
با این‌که در فصل بعد دربارۀ «ریحانگی زن» سخن می‌گوییم، امّا اکنون به مناسبت موضوع «اقتدار مرد» به زنان تذکّری می‌دهیم و از روی خیرخواهی، با ایشان سخنی کوتاه می‌گوییم:
شما زنان بگذارید اقتدار مردتان محفوظ باشد، بلکه آن را تقویت کنید. مقتدر بودن مرد، به نفع زن و حقارت او به زیان زن است. شما مانند خانم دوراندیش و نیز همسر آن فرمانده اقتدارباخته در سریال «گرگ‌ها» به ندای فطرت خود گوش دهید. هرچه شوهر مقتدر باشد، زن ‌عزیز می‌شود و هر چه شوهر ذلیل باشد، زن‌خوار می‌شود.
شوکت مردتان را نشکنید که عزّت خودتان می‌شکند و مردانگی مردتان را از او نگیرید که ریحانگی خودتان خدشه می‌پذیرد. بگذارید مرد، مرد باشد و زن، زن. این دو شخصیت و جایگاه ایشان را جابه‌جا نکنید. مردِ ذلیل به هیچ کاری نمی‌آید و شایستگی شوهری ندارد. مرد حقیر، نه شوهر خوبی است برای شما و نه پدر خوبی برای فرزندانتان و نه سرپرست و مدیر خوبی برای زندگی‌تان.
بنابراین، مردتان را عزیز بدارید و به پدر فرزندانتان احترام بگزارید و حریم سرپرست خانواده‌تان را حرمت نهید.

[پایان]

۶ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

اقتدار مرد (۸)

اقتدار مرد (۸)

مشاورهٔ مهارت‌های زندگی مشترک

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕️ تحصیل اقتدار

ادامه راه‌کارها:

۱۶. اختیار دارایی‌ها و امور مالی‌تان را در دست خود بگیرید.
شرط زیرکی است که آدمی تا زنده است، اختیار اموال خود را در دست خویش بگیرد. در مسألۀ دارایی و امور مالیِ مرد و ارتباط آن با اقتدار و عزّت او، دو مطلب باید مراعات شود:
یک. مرد باید خودش امور مالی زندگی را در اختیار داشته باشد؛ خودش به دست خود برای زندگی خانوادگی‌اش هزینه کند؛ زن و فرزند از دست او پول بگیرند؛ معلوم باشد که این مرد است که دارد مخارج زندگی را تأمین می‌کند و می‌پردازد، نه دیگری. حتّی آنجا که زن به فرزندان پول می‌دهد، آنان بدانند و ببینند که این پدر است که به مادر پولِ درشت و یکجا می‌دهد و مادر آن را خُرد می‌کند و به‌تدریج هزینه می‌نماید.
دو. مرد باید دارایی‌های مورد نیاز زندگی این‌جهانی‌اش را به نام خود و در اختیار خود نگه دارد؛ دارایی‌هایی مانند خانۀ مسکونی، اتومبیل و مغازه. اگر مرد خانه‌اش را به همسر یا فرزند ببخشد و دیگر خانه‌ای نداشته باشد، آنان مالک می‌شوند و این‌که او مالک اصلی بوده است، به‌تدریج کم‌رنگ و فراموش می‌شود و آن‌گاه است که مرد، قیافۀ «سربار» و مستأجر پیدا می‌کند، که این باعث ذلّت مرد است و نیز در دوران کهنسالی، مسائل ناخوشایندی پیش می‌آید. اگر اتومبیلش را به فرزندش ببخشد و سندش را به نام او کند، از آن پس اگر با اتومبیل کار داشت، ناچار است از فرزندش خواهش کند تا نیاز او را برآورد، و این به اقتدار و شوکت مرد لطمه می‌زند.
علاوه بر شناخت طبیعت آدمیان و افزون بر مطالعات و شنیده‌ها و آمار و اخبار، ما به چشم خود کسانی را دیده‌ایم که از روی ساده‌اندیشی و عدم دوراندیشی، زمام دارایی‌هایشان را به دست دیگران دادند و سپس زمام گردنشان به چنگ آنان افتاد و اسیر و حقیر و ذلیل گردیدند و حتّی آن‌گاه که پیر و فرتوت شدند، آنان را به خانۀ سالمندان سپردند.
البته همواره کسانی هستند که در هر حال با همسر و والدین، رفتاری انسانی دارند، امّا اقتدار و مردانگی حکم می‌کند که مرد، دوراندیش باشد و اختیار زندگی را در کف بگیرد و خود را طفیلی هیچ‌کس نکند.
ما نه تنها با بخشیدن خانه و اتومبیل و دیگر اموال به همسر و فرزند، مخالف نیستیم، بلکه آن را تشویق می‌کنیم. چه خوب است که مرد به مناسبت سالگرد میلاد همسرش، یک اتومبیل به او هدیه دهد، امّا به شرط آن‌که پس از آن برای رفتن تا فلان جا مجبور نشود به او التماس کند. چه عالی است که مرد به پاس محبت‌ها و خدمت‌های همسرش، خانه‌ای را به او تقدیم نماید، امّا مشروط به آن‌که خانۀ دیگری داشته باشد که مجبور نباشد در خانۀ زنش مستأجرگونه زندگی کند.
اقتدار، صلابت، بزرگواری و عزّتمندی اقتضا می‌کند که مرد، دستان خود را نشکند و آن‌ها را به گردنش نیاویزد و به کسی التماس نکند و سربار هیچ‌کس نباشد.

{ادامهٔ مطلب را در پست بعد بخوانید.}

۶ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

اقتدار مرد (۷)

اقتدار مرد (۷)

مشاورهٔ مهارت‌های زندگی مشترک

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕️ تحصیل اقتدار

ادامه راه‌کارها:

۱۵. در امور کوچک وارد نشوید.
دخالت در امور کوچک، آدمی را کوچک می‌کند؛ ورود در جزئیات، از وقار آدمی می‌کاهد و نیروهایش را هدر می‌دهد. زندگی انسان پر است از مسائل کوچکی که ارزش درگیری ندارند. بخش عظیمی از این امور کوچک، در قلمرو زندگی خانوادگی است. درگیر کردن خود با مسائل کوچک، مقدار زیادی از نیروی فکری، روانی و جسمانی آدمی را مستهلک می‌نماید. غرق شدن در این امور، آدم را کلافه می‌کند.
مردی که خواهان اقتدار است، باید به روی بسیاری از امور چشم بپوشد. دخالت در جزئیات مسائل زن و فرزند و خانه و خانواده، مرد را در حدّ یک کودک، کوچک می‌کند؛ آن جزئیاتی که بدون دخالت مرد، بهتر حلّ و فصل می‌شوند. اگر مسائل ریز خانوادگی را زیر ذرّه‌بین بگذاریم و آن‌ها را بزرگ کنیم، واقعاً بزرگ می‌شوند و از آدمی دمار بر می‌آورند.
مرد چه کار دارد که میان همسرش با فلان خانم چه رخ داده؟ چرا غذا روی فرش ریخته و آن را کثیف کرده؟ خانمش در گفت‌وگوی تلفنی با مادر خود چه گفته؟ چرا همسرش تا ساعت ده صبح خوابیده؟ چرا چینش اثاث منزل را تغییر داده است؟!
مرد باید بر اصول کلّی زندگی خانوادگی نظارت کند، امّا دخالت در همۀ امور زندگی، نه مطلوب است و نه ممکن؛ نه شایسته است و نه بایسته. در آموزه‌های دینی ما آمده است:
«إِنَّ العاقِلَ نِصفُهُ احتِمالٌ و نِصفُهُ تَغافُلٌ»؛
نیمی از وجود انسان خردمند، شکیبایی است و نیمۀ دیگرش چشم‌پوشی بزرگوارانه.
این مسأله در بسیاری از امور زندگی جاری است. اگر غذای امروز شور بود، چه اشکالی دارد که مرد اصلاً به روی مبارک نیاورد؟ اگر خانم، به هر علّت، امروز غذا نپخته است، چه عیب دارد که آقا بدون اخم و اعتراض، غذای حاضری بخورد یا از بیرون غذا بگیرد؟ این نمونۀ درس‌آموز را بنگرید.
حکایت مرد فضایی
معروف است که یکی از فضانوردانی که به کرۀ ماه رفت، وقتی بازگشت، رفتارش تغییر چشم‌گیری کرده بود. اگر قبل از رفتن به ماه مثلا لیوان چای از دست همسر یا فرزندش روی سفره می‌ریخت، برمی‌آشفت و او را توبیخ می‌کرد، امّا پس از بازگشت، به آن صحنه نگاه می‌کرد و هیچ نمی‌گفت. اگر قبلاً غذا شور می‌شد یا می‌سوخت، اعتراض می‌کرد، امّا بعد، هیچ واکنشی نشان نمی‌داد.
از او پرسیدند: «چرا چنین شده‌ای؟»
گفت: «در ماه که بودم، به زمین نگاه کردم و آن را یک توپ شناور دیدم. شهر و کوچه و خانه‌مان به اندازه‌ای کوچک بودند که اصلاً دیده نمی‌شدند. آن‌گاه بسیاری از اموری که قبلاً در نظرم بزرگ بودند، کوچک شدند. حالا افتادن یک لیوان و ریختن چای و سوختن غذا، اصلاً به چشمم نمی‌آیند.»
پس به مردی که طالب اقتدار است، با تأکید فراوان می‌گوییم: خویشتن را از امور کوچک، برتر بگیر و از مکانی بلند به زندگی بنگر.

{ادامهٔ مطلب را در پست بعد بخوانید.}

۴ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

اقتدار مرد (۶)

اقتدار مرد (۶)

مشاورهٔ مهارت‌های زندگی مشترک

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕️ تحصیل اقتدار

ادامه راه‌کارها:

۱۴. همۀ امورتان را آشکار نکنید.
اگر تهِ دریاچه‌ای را ببینیم، می‌فهمیم که خیلی عمیق نیست، امّا اگر کف آن پیدا نباشد، می‌فهمیم یا می‌پنداریم که عمیق است. همۀ امور آدمی نباید آشکار باشد، حتّی بر همسر و فرزند؛ بلکه همیشه و در همۀ امور فردی، خانوادگی و اجتماعی باید مقداری از مسائل به گونۀ خصوصی محفوظ بماند.
برخی از مردم مانند سراب‌اند که هر چه به آنان نزدیک شویم، کوچک و کوچک‌تر و کم و کمتر می‌شوند تا ناپدید گردند. اینان حقیران‌اند. برخی دیگر چنان کوه‌اند که هر چه به آنان نزدیک شویم، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شوند تا جایی که دید ما تنها می‌تواند بخشی از وجود ایشان را ببیند و بخش عظیمی از وجودشان ناپیدا می‌ماند. ایشان عزّتمندان و مقتدران‌اند.
شرط صمیمیت با همسر و هرکس دیگر، این نیست که همۀ مسائلمان را نزدشان آشکار کنیم و از همۀ امورمان پرده فرو گیریم و همه‌چیزمان را بر آفتاب افکنیم؛ به گونه‌ای که دیگر هیچ چیز ناپیدایی نداشته باشیم.
شرط اقتدار آن است که برای خود، حیاط خلوتی داشته باشیم و کلید درِ آن فقط نزد خودمان باشد و هیچ‌کس از درون آن هیچ خبری نداشته باشد.
این خصوصی بودنِ بخشی از زندگی، هرگز خلاف صمیمیت با همسر نیست. یکدلی با همسر به جای خود محفوظ، امّا هر کس حق دارد و بلکه باید حیاط خلوتی داشته باشد و بخشی از داشته‌ها و اندیشه‌هایش را به گونۀ خصوصی نگهداری کند.
سه نکته
یک: نباید جار بزنیم که آهای! من یک حیاط خلوت دارم. این کار، خلاف اقتدار، بلکه نشانۀ ضعف است؛ یعنی جانمان چنان ناتوان است که نمی‌تواند رازی را نگه دارد.
دو: این خصوصی‌سازی نباید سبب مجادله با همسر شود. مثلاً اگر همسرتان چیزی بپرسد که مربوط به بخش خصوصی‌تان است و مایل به پاسخگویی نیستید، لازم نیست به جدال برای اثبات خصوصی بودن آن بپردازید. یادتان باشد که هرگز با همسرتان مجادله نکنید.
سه: نباید به گونه‌ای رفتار کنیم که سوءظنّ دیگران را برانگیزیم. اگر بی‌هیاهو رفتار نماییم، بدگمانی پدید نمی‌آید.

{ادامهٔ مطلب را در پست بعد بخوانید.}

۲ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

اقتدار مرد (۵)

اقتدار مرد (۵)

مشاورهٔ مهارت‌های زندگی مشترک

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕️ تحصیل اقتدار

ادامه راه‌کارها:

11. اظهار ضعف نکنید.
پرده برداشتن از رنج‌های خویش، آدمی را در دیدگان مردمان حقیر می‌کند. امیر مؤمنان (ع) از سرفرازترین اولاد آدم فرموده‌اند:
«رَضِیَ بِالذُّلِ مَن کَشَفَ عَن ضُرِّه»؛
آن کس که راز ناگواری‌های خود را فاش کند، به خواری خویش رضا داده است.
خود را ضعیف و نیازمند نمایاندن، به هر منظوری که باشد، جز ذلّت ثمره‌ای ندارد؛ خواه به منظور جلب ترحّم مردم باشد، خواه به قصد طلب یاری از ایشان، یا به هر منظور دیگر. هیچ‌کس از حقیران خوشش نمی‌آید. هر چه آدمی خویشتن را سرفراز و بی‌نیاز بنمایاند، در دل و دیدۀ مردمان عزیزتر می‌شود و این، جزو طبیعت و فطرت انسان است.
مردی که بخواهد نزد همسرش اقتدار داشته باشد و اعضای خانواد‌ه‌اش برایش حریم و حرمت قائل شوند، باید نزد ایشان از ابراز ناتوانی، سخت بپرهیزد.
این شیوة سرفرازانة پیامبر (ص) را بنگرید:
«کانَ رَسولُ اللهِ إذا مَشیٰ، مَشیٰ مَشیاً یُعرَف أنَّهُ لَیسَ بِعاجِزٍ وَلا کَسلانَ»؛
پیامبر خدا چنان راه می‌رفت که آشکار بود ناتوان و کسل نیست.
12. از تواضع بیجا بپرهیزید.
هر کدام از اخلاق و اوصاف نیکوی آدمی، آن‌گاه پسندیده است که به اعتدال باشد. افراط و تفریط، به آن‌ها صدمه می‌زند. افراط در تواضع و خاکساری نابجا، اندک اندک روح شهامت را در آدمی ضعیف می‌کند و سرانجام، وی را به ذلّت می‌کشاند. حتّی در دوستی ورزیدن با مردم، هر کس که باشد، نباید حساب کار از دستمان بیرون رود و چندان پیش رویم که خود را ذلیل کنیم.
همره اگر به رفتن شتاب کند بایست دل در کسی مبند که دلبستۀ تو نیست
این سخن حکیمانۀ امیرمؤمنان (ع) را بنگرید:
«رَغبَتُکَ فِی زَاهِدٍ فِیکَ ذُلُّ نَفسٍ»؛ ‏
رغبت ورزیدن تو به آن کس که به تو بی‌رغبت است، خود را ذلیل کردن است.
مردی که ضعف اقتدار دارد و به‌ویژه در خانواده‌اش تحقیر می‌شود، باید سخت مراقب خویشتن باشد و خاکساری را به خاک بسپارد.
13. با همسرتان مجادله نکنید.
طبیعت مجادله و ستیزه، سَبُکی و حقارت است. در فصل ششم از بخش یکم، دربارۀ مجادلۀ همسران و زیان‌های آن به اختصار سخن گفته‌ایم و در کتاب نبرد بی‌برنده که در آغاز این کتاب معرفی شده است، به تفصیل نوشته‌ایم. امّا در اینجا از زاویه‌ای دیگر به این موضوع می‌نگریم و آن کاستن از اقتدار مرد است.
میدان ستیزه‌گری برنده‌ای ندارد و هر کس به آن درآید، شکست خورده بیرون می‌آید و هر شکست‌خورده‌ای در نظرها حقیر می‌نُماید. بنابراین، اگر مرد به این میدان درآید، ذلیل بیرون می‌آید. مجادله با همسر، هیبت مرد را در دل زن می‌شکند. ستیزه، زبون‌کننده و آبرو برنده است. این سخن خداوند را بنگرید:
«... لا تَنازَعُوا فَتَفشَلُوا وَ تَذهَبَ ریحُکُم‏»؛
کشمکش نکنید که شکست می‌خورید و آبرویتان می‌رود.
خداوند برای ستیزه‌گری دو پیامد پرزیان را بیان فرموده است: یکی شکست خوردن و دیگری آبرو باختن؛ که هر کدام عاملی مستقل در تضعیف اقتدارند. از این‌رو، هرگز و بر سر هیچ چیز، با همسرتان بحث و جدال نکنید.

{ادامهٔ مطلب را در پست بعد بخوانید.}

۱ آبان ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1