من معلم هستم
هشت سال پیش، وقتی برای اولین بار به‌عنوان معلم قدم در مدرسه گذاشتم، بچه‌ها با هیجانی وصف‌ناپذیر سرگرم بازی و جنب‌وجوش بودند. آن روز فارغ از خاطرات دوران دانش‌آموزی خودم، دنیای آنها را زیبا و شاد دیدم. فرشته‌هایی که همه مثل هم بودند! اما تجربهٔ روزها و سال‌ها به من آموخت این فرشته‌ها هیچ‌کدام مثل هم نیستند؛ یکی صبور است و دیگری زودرنج، یکی تیز و باسرعت است و دیگری آهسته‌گام، یکی زنگ اول مدرسه را دوست دارد و دیگری خواب صبحگاه را، یکی ریاضی را دوست دارد و دیگری به شعرخوانی عشق می‌ورزد و... .
وقتی همهٔ این‌ها را فهمیدم، دریافتم تنها ویژگی مشترک این فرشته‌ها، دوست‌داشتنی‌بودن آنهاست.
روز اول فکر می‌کردم حالا که سر و کارم با کودکان افتاده، کافیست زبان کودکی باز کنم تا وارد دنیایشان شوم، اما حالا می‌دانم درک دنیای کودکان، کار ساده‌ای نیست؛ باید با تک‌تکشان هم‌‌نفس شوم تا شاید اندکی از دنیایشان را درک کنم، تفاوت‌هایشان را بپذیرم و بدانم هرکدام از این فرشته‌ها، از مسیر مخصوص خود به آسمان می‌رسند.
به‌راستی که معلمی عشق است؛ از دیروز تا فردا... .
روز معلم مبارک باد!
زهرا نصیری
۹۹/۲/۱۲
