جهت دیدن کانال تلگرام "از زبان مشاور" روی عکس کلیک کنید
همبستگی کرونایی
این روزها ما به یک مهمانی دعوت شده‌ایم، مهمانی‌ای که میزبانش یک ویروسِ کوچک ترسناک است. افرادی به این مهمانی لبیک گفتند و گروهی خود را در خانه حبس کردند.
این ویروس با هیچ‌کس رودربایستی ندارد، کوچک و بزرگ، پولدار و فقیر، عالِم و عامی نمی‌شناسد.
این ویروس ما را خانه‌نشین کرد و کارگاه‌ها، کارخانه‌ها، مساجد، مدارس و دانشگاه‌ها را به تعطیلی کشاند، اما درس‌های خوبی برایمان داشت. درس‌هایی که در زمان سلامتی و آسایش قدر و ارزش آن را نمی‌دانستیم.
فرزند علی
روزی غلامحسین ساعدی، نمایشنامه‌نویس بزرگ، بر مزار مردگان می‌گذشت. بر سنگی نوشته بودند: گوهر دختر مراد. به دلش افتاد: گوهرِ مراد. و این را نام خود پسندید.
رضا بابایی، در شناسنامه، فرزند علی است. اکنون بر مزار او می‌توان نوشت: رضا فرزند علی. اما آن که بر کویش بگذرد، به دلش می‌افتد: رضای علی؟
شجاعت مجسم
استاد رضا بابایی، استاد ویرایش و نویسندهٔ ناب‌نویس و نثرنگارِ چیره‌دست، سحرگاه امروز به دیدار پروردگارِ قلم رفت.
رضا بابایی در بهتر بنویسیم قلم آزمود و نفس زد و خون دل‌ها خورد تا در پیشگاه پیشوای مؤمنان (زندگی‌نامهٔ امیرمؤمنان علی علیه‌السلام)، پروندهٔ عقلانیت و دیانت بگشاید و به یاری پیشوای صالحان (زندگی‌نامهٔ امام‌حسن علیه‌السلام)، زندگی و بندگی را مشق کند و در رستاخیز خون و خرد (زندگی‌نامه و راه‌نامهٔ امام‌حسین علیه‌السلام)، در کنار سرور آزادگان، نفس تازه کند و جان بپالاید. خوشا آن روان آرام که پیش از پیوند جان و جانان، عاشقانه‌هایی برای نماز و نیایش را زمزمه کرده بود. [کج‌ها نام کتاب‌های اوست.]
انجمن ویرایش و درست‌نویسی کوچ پاک‌بازانهٔ این فرزند قلم را به همهٔ دوستداران خرد و زبان فارسی تسلیت می‌گوید.
استاد بابایی عزیز!
امروز قلم را وانهادی و از این غربتکده پرگشودی، اما اندیشهٔ تو برای روزگاران به یادگار خواهد ماند.
۹۹/۱/۱۸
سوغات کرونا!
چند وقتی است ناچاریم برای در امان‌ماندن از بیماری و قطع زنجیرهٔ اپیدمی کرونا، در قرنطینهٔ خانگی، روزگار از سر بگذرانیم. این شرایط ممکن است قدری کِسل‌کننده و استرس‌زا باشد؛ چراکه این مهمان ناخوانده، شرایط اقتصادی بسیاری از خانواده‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار داده است و این امر به‌راحتی می‌تواند بر خلق‌وخوی افراد تأثیر نامطلوب بگذارد. علاوه‌بر این، حضور مستمر در خانه می‌تواند برای برخی از خانواده‌ها مخصوصاً خانواده‌های پرجمعیت تهدید به‌حساب بیاید.
بی‌حوصلگی‌ها؛ آشفتگی‌های فکری؛ اختلاف‌نظرها؛ پایبندی بعضی از افراد خانواده به رعایت اصول بهداشتی و سر باز زدن بعضی دیگر و حتی کدورت‌های سابق خانوادگی در بین اعضای خانواده، می‌تواند عاملی برای ایجاد مشاجره‌های لفظی و درگیری‌های تازه باشد و عرصه را بر همهٔ افراد خانواده تنگ کند.
از طرفی این خانه‌نشینی برای کسانی که به‌دلیل شرایط کاری، روزها یا هفته‌ها از دوری همسر و فرزندان خود رنج می‌برده‌اند، فرصتی برای نزدیکی بیشتر و افزایش صمیمیت و نشاط و ارضای عواطف بین افراد خانواده است.
در هر صورت این شرایط می‌تواند برای عده‌ای فرصت باشد و برای عده‌ای دیگر تهدید! همه‌چیز به درک و نوع نگاه و میزان تلاش افراد برای خلق لحظه‌ها بستگی دارد.
به قلم خانم زهرا امیری، طلبهٔ حوزه و محقق نخبه
۹۹/۱/۱۵
«آداب عشق‌ورزی» برای زوج‌های جوان
زندگی زناشویی برای زوج‌های جوان تجربه‌ای جدید است که در ابعاد مختلف آن نیاز به آموزش دارند؛ آموزش‌های مهارتی برای ادارۀ زندگی، تعامل با افراد جدیدی که در نقش همسر و خانوادۀ او وارد زندگی می‌شوند و... که معمولاً این آموزش‌ها به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در خانواده ارائه می‌شود، اما یکی از اموری که کمتر به آن پرداخته می‌شود، زیست جنسی در زندگی متأهلی است. اگرچه زوج‌ها پیش از ازدواج دربارۀ ابعاد مختلف زندگی آینده‌شان گفت‌وگو می‌کنند، اما به دلایل فرهنگی و نیز حجب‌وحیای طرفین، اهمیت گفت‌وگو در رابطه با امور جنسی و عاطفی مغفول می‌ماند و حتی اگر طرفین اهمیت آن را درک کنند، به ندرت شیوۀ زندگی جنسی خود را مورد بررسی قرار می‌دهند.
کتاب «آداب عشق‌ورزی» نوشتۀ علی‌اکبر مظاهری (مشاور حوزه و دانشگاه) آموزه‌هایی را در رابطه با رفتارهای جنسی و عاطفی همسران، برای پر کردن بخشی از این شکاف علمی در بستر فرهنگ ایرانی ـ اسلامی ارائه داده است. در این کتاب بر کلیدواژه‌های تعاملات جنسی بین همسران تأکید شده و براساس نمونه‌های عینی که در جلسات مشاوره مطرح شده‌اند، راهکارهای دستیابی به یک زندگی جنسی سالم بیان شده است. به اذعان نویسنده کتاب «آداب عشق‌ورزی» قرآن و احادیث منبع اصلی این کتاب محسوب می‌شود.
دکتر عفت‌السادات مرقاتی خویی (متخصص رفتارشناسی جنسی) مشاور علمی این کتاب است.
کرونا و زندگی!
این روزها داریم با یک مهمان ناخوانده دست‌وپنجه نرم می‌کنیم؛ مهمانی که بدون دعوت، وارد خانه‌های زیادی شده و همچنان به این گشت‌و‌گذار با تمام قوا ادامه می‌دهد. این روزهایی که باید در خانه بمانیم و در را به روی این مهمان سرزده باز نکنیم، باید مراقب خود و خانواده و دوستانمان باشیم؛ مراقب جسم و روح عزیزانمان.
راه‌های مراقبت از جسم را زیاد از رسانه‌ها دیده و شنیده‌ایم. مهم‌تر از مراقبت از جسم، مراقبت از روح در این اوقات حبس خانگی است.
در این روزها که همه در خانه‌ایم، باید همدیگر را بیشتر درک کنیم.
در این روزهای ماندن در خانه، در کنار مطالعهٔ مخصوص خودمان، باهم کتاب بخوانیم؛ همه اعضای خانواده کنار هم بنشینیم و یک کتاب مناسب را انتخاب کنیم و هرکس بخشی را بخواند.
باهم بازی کنیم، باهم فیلم و سریال تماشا کنیم، باهم کارهای خانه را انجام دهیم.
در این ایامی که خواهد گذشت، باهم بخندیم، باهم حرف بزنیم، دربارهٔ گذشته و آینده‌مان صحبت کنیم.
در این روزهای خانه‌نشینی اجباری، زنان که استرس بیماری اعضای خانواده‌شان را دارند، آسیب‌پذیرترند و امروز زنان بیشتر تشنۀ محبت و توجه همسرانشان هستند. این روزها که از بوسیدن و در آغوش گرفتن محرومیم، محبت و دوستی را زبانی ابراز کنیم. کنار خانم‌ها بنشینیم و گوش شنوای حرف‌های آنان باشیم.
به قلم خانم زهره شفیع - کارشناش علوم قرآن و حدیث
۹۹/۱/۵
چشم «حاج‌آقا»! ازدواج نمی‌کنیم، سرطان هم نمی‌گیریم؛ اصلا نمی‌میریم
«مردانی باید ازدواج کنند که درآمد کافی برای ادارهٔ یک زندگی را داشته باشند و خانوادهٔ آنها نیز شرایط حمایتشان را داشته باشند تا در پی ازدواج، برای دستگاه قضایی بحران ایجاد نکنند.»
جملات فوق، راه‌حل حجت‌الاسلام حسن نوروزی، سخنگوی کمیسیون قضایی مجلس برای حل مسئلهٔ زندان‌رفتن مردان به‌خاطر مهریه است. فکر می‌کنم جناب‌شان از طرفداران این تفکر هستند که اگر می‌خواهید طلاق کم شود، ازدواج نکنید. بالاخره عامل هر جدایی، یک وصل است.
بله، اگر پول نداری ازدواج نکن. اصلاً تقصیر توست که پول نداری. تقصیر خانواده است که توانایی مالی ندارد. اصلاً ربطی به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران هم ندارد.
به مجلس و نمایندگانش چه که خیل جوانان این سرزمین هشت‌شان گرو نه‌شان است و نمی‌توانند ازدواج کنند. به دولت‌مردان چه که شغل نیست و بیکاری بیداد می‌کند. اصلاً چه ربطی دارد که تورم و گرانی مثل آبی شده که از سرمان گذشته است.
یا من ارجوه لکل خیر
در این روزهای پر از دلهره، نیازمند دست یاری‌گر توایم؛ تویی که فرمودی: «ادعونی استجب لکم؛ بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را» در این روزهای آکنده از ترس و نومیدی، تنها چیزی که طوفان درونی‌ام را آرام می‌کند، قرارگرفتن در ماهی است که به فرمودهٔ رسول مهربانی‌ات - صلواتک علیه و آله - ماه ریزش رحمت سرشارت بر جان بندگان است؛ بندگان آرام و ناآرامت.
در این روزهای سرگشتگی، که مردمان از دست میهمانی ناخوانده و موذی در فغان و عذابند، من اما سرخوش و شادکامم که دوباره به سویت، به آغوشت بازگشتم.
خداوندگارم، خدایم، مرا دریاب، مرا دریاب، مرا دریاب!
ای آنکه یادت «تطمئن‌القلوب» است!
بهره‌مندی از ماه آمرزشت را روزی‌ام بنمای.
به قلم خانم فائزه بیدگلی - سطح سه فقه و اصول حوزه، فوق لیسانس ادیان دانشگاه
۹۸/۱۲/۲۶
بازار ازدواج!
نگارنده نزدیک به هفت سال (تقریباً از اواخر دورهٔ دانشجویی) است که وارد روند طولانی انتخاب همسر شده‌ام. علت طولانی‌شدن ناخواسته این روند برای بنده، بعضی از مسائل شخصی و خانوادگی بوده که آن را به فرآیندی کسالت‌بار تبدیل کرده است، اما از طرفی این حُسن را داشته که به‌دلیل برخورد مستقیم با مسائل مربوط به انتخاب همسر و ازدواج، تجربیاتی نقادانه از وضعیت فعلی همسرگزینی در جامعه داشته باشم که شاید کمتر در متون و منابر رسمی پیدا شود. سعی می‌کنم در ادامه به اختصار موارد مهم را عرض کنم:
- در حالت کلی (در مورد اکثریت ازدواج‌ها و نه اقلیت ۲۰-۳۰ درصدی) ما در وضعیت فعلی با پدیدهٔ «بازار ازدواج» مواجه هستیم؛ یعنی پدیده‌ای که چه در روش سنتی انتخاب همسر (با اقدام اولیه از طرف خانواده) و چه نوع شبه‌مدرن آن (با اقدام اولیه از طرف یکی از طرفین) برخلاف سنت‌های گذشته عمل می‌شود. در روش سنتی و اقدام از طرف خانواده، معمولاً مواردی مانند: سازگاری، اهل کار و فعالیت بودن و دیانت فرد و خانوادهٔ او ملاک معرفی و اقدام از طرف خانواده‌ها بوده است (حتی اگر درخواست اولیه توسط فرزندان و بر اساس عشق و علاقهٔ فیمابین می‌بود). در روش شبه‌مدرن که بعدها بیشتر مطرح شد، آشنایی زوجین پیش از ازدواج ملاک عمل خانواده بود و معمولاً عشق و علاقهٔ، محرک این نوع ازدواج‌ها و ملاک آنها بوده است.
«نبرد بی‌برنده» را دریابید!
افتخار آشنایی من با استاد علی‌اکبر مظاهری، به دوازده سالی می‌رسد؛ تقریبا از زمانی که خواستم زندگی‌ام را با همسرم به اشتراک بگذارم. در طول دوران این زندگی مشترک، همواره از تجربه‌ها و راهنمایی ایشان بهره برده‌ام.
یکبار به استاد گفتم:
از میان آثارتان یکی برای من خیلی جذاب و دلرباست. البته همه کتاب هایتان مفیدند، اما «نبرد بی‌برنده» چیز دیگری است.
گفتم که شاید چون من ازدواج کرده‌ام و دیگر «جوانان و انتخاب همسر» و «جوانان و دوران نامزدی» به کارم نمی‌آیند (البته فعلاً که فرزندانم هنوز کوچک‌اند) ولی اگر بخواهم از میان «فرهنگ خانواده» و «آداب عشق‌ورزی» و «نبرد بی‌برنده» یکی را انتخاب کنم، «نبرد» را برمی‌گزینم.
