آنانی که همسرشان مرحوم شود
#نویسنده_و_مشاور: #علی_اکبر_مظاهری
بازسازی زندگی (۴)
پس از طلاق (۱۰)
اگرچه آنچه در این کتاب می‌نویسیم، دربارهٔ طلاق و طلاقیان است، اما پاره‌ای از مطالب این کتاب، به‌ویژه آنچه در فصل آخر؛ پس از طلاق، می‌آید، شامل «همسرْمرحومان» نیز می‌شود.
شمار کسانی که همسرشان مرحوم شده است، اندک نیست. اگرچه شمار طلاقیان بیش از ایشان است، اما «همسرْمرحومان» نیز بسیارند.
در زمان قدیم؛ تا حدود پنجاه - شصت سال پیش، طلاقیان کمتر از همسرْمرحومان بودند، اما اکنون، به دلایل گوناگون، شمار طلاقیان، بیشتر شده است.
اینجا نیز می‌گوییم: تا آدمی در این جهان است، همسر می‌خواهد؛ هم آقا هم خانم. وفادارماندن بر همسر مرحوم، سخنی ناروا است. این خیال ناروا، ساختهٔ فرهنگ غلط جامعه است.
شرم ناروا
بی‌همسرماندن آنان که همسرشان مرحوم شده است، در میان خانم‌ها، رواج بیشتری دارد. یکی از دلایل آن، شرم ناروای زنان است. ایشان می‌پندارند ازدواج مجدد پس از مرگ همسر، خلاف حیا و عفت است. حال آن‌که مسئله برعکس است؛ یعنی بی‌همسرماندن ایشان، به عفت‌شان آسیب می‌زند. به‌علاوه، مگر ما مجازیم که خود را از موهبت همسر، محروم کنیم؟ این خیال، نه پشتوانهٔ شرعی دارد، نه عقلی، نه انسانی، نه اجتماعی؛ بلکه بر عکس؛ شریعت و عقلانیت و انسانیت و مدنیت حکم می‌کنند که وقتی همسری از دنیا رفت، همسر او باید زندگی دوباره‌ای را از سر بگیرد. مگر همسرانی ارجدارتر از حضرت علی و حضرت فاطمه می‌شناسیم؟ سلام‌الله‌علیهما. عشق ایشان فراتر از عشق‌هایی است که دیده‌ایم و شنیده‌ایم. امیر مؤمنان، چندروز پس از شهادت حضرت فاطمه، ازدواج کردند. کار ایشان کاری است شرع‌پسند، عقل‌پذیر، انسانیت‌مدار.
همسران شهیدان نیز
همسران شهیدان، که عموماً جوان‌اند، رضای همسر شهیدشان در این است که باز ازدواج کنند. این نمونه را ببینیم: شهید محسن حججی، که شهرتی کشوری یافت، همسری داشت و فرزندی. این همسر دانا، پس از شهادت همسرش، ازدواج کرد. نخستین کسانی که به او تبریک گفتند، خانوادهٔ خود شهید بودند. ما این اقدام‌شان را ستودیم و در رسانه‌هایمان آوردیم؛ هم ازدواج همسر را هم تبریک خانوادهٔ شهید را. ایشان و این اقدام‌شان الگوی نیکویی است برای همسران شهیدان و دیگر کسانی که همسرشان مرحوم شده است.
البته کسانی بر این کردار خداپسند، یاوه‌هایی گفتند و می‌گویند، اما رضای خداوند، ارجمندترین است.
در زمان جنگ، همسر شهیدی، از امام خمینی (ره) پرسید که با همسرش پیمان بسته است که پس از درگذشت هر کدام، دیگری ازدواج نکند. اکنون تکلیف او چیست؟ امام این پیمان را تأیید نکرد و مانع ازدواج مجدد همسر شهید ندانست.
ازدواج ویژه
آقای سامانی، که مردی شصت‌وچندساله است، همسرش، چندی پیش، او را با چند فرزند، در این جهان باقی گذاشته و به جهان دیگر رفته است. و خانم کاشانی، زنی پنجاه و چندساله است. او نیز شوهرش چندی پیش، او و فرزندان‌شان را در این دنیا گذاشته و به جهان آخرت رفته است.
اکنون این مرد و زن میانسال عاقل، با فراهم‌کردن مقدمه‌هایی، ازدواج کرده و از تنهایی درآمده‌اند.
به هردو آفرین گفتم. برایشان صحبت کردم؛ مفصل. به زندگی جدید و آینده‌شان، امیدوارترشان کردم.
آقای سامانی گفت: «از وقتی که ازدواج کرده‌ایم، انگیزه‌ام به زندگی بیشتر شده. معنای حیات را بهتر درک می‌کنم. فرزندان خانم کاشانی را مثل فرزندان خودم دوست دارم. میان آنان فرقی نمی‌بینم. فرزندانم نیز از این ازدواج خشنودند.»
گله‌ای ملایم
سپس درد دلی ملایم کرد. گفت: «بعضی‌ها سرزنش می‌کنند، هم من را هم خانمم را، که چرا دوباره ازدواج کرده‌ایم.»
ایشان را دلداری دادم و حکایت ازدواج پیامبر اکرم و ام سلمه را برایشان گفتم؛ که هردو، در میانسالی و با داشتن فرزند، ازدواج کردند. و گفتم که سخن خدا و سیرهٔ پیامبر برای ما حجت است، نه عقاید خرافاتی و حرف‌های جاهلانه.
دربارهٔ لزوم ازدواج کسانی که همسرشان مرحوم شده است، در مجالی دیگر، سخن می‌گوییم.
به امید خدا.
۳۰ مرداد ۱۴۰۲
ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇
🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1